3513

Podobno Rafał pisał wiersze na kobiecych plecach. Wiem, bo powiedziałeś mi to kiedyś pisząc coś na moich. Obiecałeś, że też się doczekam, ale z obietnicami bywa różnie, szczególnie na przełomie szczęścia i nieszczęścia.
Dawniej chciałam nie czuć nic, wypróżnić całość do cna, aby nie móc nawet w najdrobniejszym szczególe dojść racji i źródła swoich upokorzeń. Dzisiaj chciałabym czuć cokolwiek poza tym niczym, które, jak żmiję, wyhodowałam na własnej piersi. Infantylnie i do cna. Dzień po dniu. Dzień po dniu karmiąc je pożywką dla robaków i legalną trucizną dla ludzi. Teraz wszystkie jest legalne i piękne. Pod szyldem postmodernizmu opiewa świat wieść o końcu zniewolenia i walce w imię dobra człowieka. Jakiego człowieka, pytam? Bo ludzi coraz mniej wśród ludzi. U Mickiewicza czucie i wiara przerosły mędrca szkiełko i oko, a u mnie zupełnie odwrotnie, bo zostało ciche przewracanie stron w nadziei, że da się jeszcze poskładać coś z niczego i wskrzesić zapomnienie, które powinno było spać obok. Po cichu i beznamiętnie, od początku do końca zatopione w tym miarowym oddechu, którego nigdy nie powinno być. To takie żałosne robić stale coś wbrew sobie. W ogóle Ci nie zazdroszczę, a sobie - jeszcze mniej.

Pewna komoda, czyli (...)

Którego nie było.